در این پژوهش که روی نهال های فلفل دلمه ای کاشته شده در گلدان های محتوی خاک لوم رسی شنی انجام شد، تاثیر سه سطح تهویه آب آبیاری شامل صفر (تیمار شاهد)، 12 و 24 درصد حجمی (حجم هوا نسبت به آب) روی صفات کمی و کیفی این گیاه بررسی شد. نتایج این پژوهش نشان داد که در اکثر قریب به اتفاق موارد، افزایش رشد و عملکرد گیاه رابطه مستقیم با افزایش سطح تهویه آب آبیاری دارد. افزایش قابل توجهی از نظر وزن و تعداد میوه در واحد سطح، کیفیت بازار پسندی و شکل ظاهری میوه (شاخص نسبت طول به قطر میوه) و افزایش کارآیی مصرف آب در تیمار های تهویه شده (به خصوص تیمار 24 درصد تهویه) نسبت به تیمار شاهد مشاهده شد. نتایج یک تحلیل ساده اقتصادی نیز نشان داد که در صورت انجام اکسیژن-آبیاری با شدت 24 یا 12 درصد حجمی، افزایش درآمد ناشی از تهویه آب آبیاری قادر خواهد بود به ترتیب در همان سال نخست یا در سال دوم، هزینه های ناشی از خرید ونتوری و ضمائم مربوطه را پوشش دهد.

این شیوه آبیاری که بسیار ارزان و کاملا سازگار با محیط زیست است، ظرفیت به‌کار برده شدن در طرح‌های تولید محصولات ارگانیک را نیز دارد. توصیه می شود در هنگام استفاده از سامانه اکسیژن-آبیاری، به چند نکته فنی توجه شود: عمق نصب لوله های آبده در خاک، کمتر از 15 سانتی متر نباشد. در صورت استفاده از قطره چکان های "درخط" یا نوار های تیپ، باید سعی نمود مجرای خروجی قطره چکان در راستای قائم قرار داشته باشد. اگر از قطره چکان های "برخط" که توسط لوله های اسپاگتی و بست های ابتدایی روی لوله آبده نصب می شوند استفاده شده باشد، بهتر است حتی الامکان لوله ها را به نحوی در خاک قرار داد که بست های ابتدایی در راستای قائم قرار گیرند. و نهایتا این که، از قرار دادن لوله های آبده روی اراضی شیبدار اجتناب شود.