این نشریه فنی شامل دستاوردها و دستورالعمل‌های راهبردی استفاده از زهاب مزارع نیشکر جنوب خوزستان است که در طول سه سال کار تحقیقاتی و اجرای پایلوت برای کشت‌های گندم و برنج در مزارع کشاورزی اجرایی شد. زهاب‌های تولیدی در مناطق بالادست حوضه‌های آبریز استان خوزستان از مجاری سطحی و زیرزمینی طبیعی مانند رودخانه‌ها در مزارع پایین‌دست بازچرخانی می‌شوند، از این رو این بخش را لزوما نمی‌توان مشکلی در زمینۀ مدیریت منابع آب قلمداد کرد. مشکل اصلی، تولید زهاب با کیفیت نامناسب در مزارع پایین‌ دست حوضه‌های آبریز رودخانه های خوزستان و در مناطق جنوبی و جنوب غربی مانند زمین­های کشت و صنعت­های تولید نیشکر و صنایع جانبی و مزارع پرورش ماهی است. تولید زهاب کشاورزی در مناطق مورد نظر با توجه به لب شور بودن آب و مستعد بودن خاک‌ها به شوری با سطح ایستابی شور و کم­عمق اجتناب‌ناپذیر است. یکی از مناطقی که زهاب در آن انباشته و در حال حاضر به ‌دغدغه‌ای جدی تبدیل شده، حوضچه‌های تبخیری جنوب اهواز در منطقۀ مرزی با عراق است. این حوضچه­‌ها در گذشته وجود نداشتند و با توسعۀ زمین­ه‌ای زیرکشت نیشکر و با دفع زهاب ایجاد شده‌اند. مساحت حوضچه‌های مذکور در حال حاضر نزدیک به 42 هزار هکتار است که حدود 350 میلیون مترمکعب زهاب را درخود جا داده است. متوسط شوری سالانۀ آب در ابتدای حوضچه‌ها (محل خروجی زهاب مزارع نیشکر)، 6 دسی‌زیمنس ‌برمتر است. انباشت این‌ حجم زیاد زهاب، تهدیدی برای شهر خرمشهر و روستاهای اطراف آن است. از این زهاب می‌توان برای کشت گیاهان مقاوم به ‌شوری یا پرورش آبزیان استفاده کرد تا این زهاب به ‌مصرف برسد و از حجم زهاب ورودی به حوضچه‌ها کاسته شود. همچنین، استفاده از زهاب مزارع نیشکر برای زمین­ه‌ای تحت آیش سالیانه کشت و صنعت‌های نیشکر که به کشت‌های غیر نیشکری اختصاص می­یابد، قابل استفاده است و این موضوع می‌تواند از تخصیص سالیانۀ آب از رودخانۀ کارون به کشت و صنعت‌‌های نیشکر بکاهد و فشار کم‌آبی را برای زمین­ه‌ای پایین‌دست (نخیلات آبادان و خرمشهر) تقلیل دهد. کشت‌های زمستانۀ گندم و تابستانۀ برنج به‌عنوان گیاهان راهبردی و پردرآمد برای ‌کشاورزان خوزستان، به‌خصوص مرکز و جنوب استان، دارای اهمیت اقتصادی و اجتماعی زیادی است.