این پژوهش در سال ‌های 1393 و 1394 اجرا شد. سوخ‌ های سیر از نظر قطر به سه اندازه، کمتر از 5/3، بین 5/3 تا 5/5 و بیشتر از 5/5 سانتی‌ متر درجه‌ بندی شدند. سپس بوته‌ ها به روش مصنوعی و با دستگاه مجهز به دمنده هوا و المنت حرارتی با استفاده از هوای گرم و بدون گرم کردن هوا خشک شده و با روش خشک کردن رایج منطقه یعنی خشک کردن مزرعه ‌ای مقایسه شدند.

نتایج دو سال اجرای پروژه نشان داد که مدت زمان خشک کردن برای سوخ‌ هایی با وزن و قطر بیش‌تر، طولانی‌ تر از سوخ‌ های با قطر کمتر بود. مدت زمان خشک کردن مزرعه ‌ای بیشتر از خشک کردن مصنوعی سیر بود، به طوری که سوخ‌ های خشک شده در مزرعه پس از برداشت، نیاز به 7 تا 10 روز زمان برای تکمیل التیام دهی داشتند. سرعت خشک کردن در روش التیام‌ دهی با هوای گرم بیشتر از التیام دهی بدون گرم کردن هوای ورودی بود. پس از برداشت، درصد رطوبت قسمت‌ های مختلف سوخ‌ های با قطر بیش از 5/5 سانتی‌ متر بیش از سوخ‌ های با قطر کمتر بود ولی اختلاف بین ترکیب ‌های عطر و طعم دهنده و سفتی بافت آنها معنی ‌دار نبود. قطر سوخ اثر معنی ‌داری بر هیچ یک از ویژگی ‌های کیفی اندازه‌ گیری شده نداشت. پس از خشک کردن، مقدار افت ترکیب ‌های عطر و طعم دهنده در روش مصنوعی با هوای گرم بیش از روش مزرعه‌ ای بود. شاخص روشنایی رنگ (L) نیز برای خشک کردن مصنوعی بیش از خشک کردن مزرعه ‌ای بود. افت وزنی و جوانه ‌زنی سوخ ‌های با قطرهای مختلف پس از شش ماه نگهداری در انبار و در روش خشک کردن مزرعه‌ ای به صورت معنی ‌داری بیش از روش مصنوعی با هوای گرم و بدون گرم کردن هوا بود. تحلیل اقتصادی پروژه نشان داد که اعمال تیمار التیام دهی مصنوعی توجیه اقتصادی دارد و منافع آن بیش از هزینه‌ های التیام دهی مصنوعی است.